Rouw – Je weg naar Hoop vinden

Maar waar de meeste mensen blijven steken is depressie. De angst dat je nooit meer dezelfde zult zijn wordt een zichzelf vervullende voorspelling.

Een fout die mensen maken is denken dat ze rouwen om een ander, terwijl ze in feite om zichzelf rouwen. Zeker als je een geliefde hebt verloren, een kind misschien, voel je je vreselijk voor de pijn die zij hebben ervaren. Maar wat je hart verscheurt is het verlies van een deel van jezelf.

Je hebt je leven op een bepaalde manier voorgesteld, en plotseling is het veranderd, en je kunt niets meer doen om het proces terug te draaien. Het verlies van je hoop, je dromen, je geplande toekomst is wat echt diep snijdt. En met het verlies van jezelf, sluit je anderen af die je zouden kunnen helpen. Schuld en verwijt worden je dagelijkse metgezellen.

Amerikanen weten niet echt hoe ze moeten rouwen. Misschien zijn we als natie te gezegend geweest. We verwachten dat mensen “er overheen komen” en prijzen hen als ze dat doen. Mensen haasten zich om weer aan het werk te gaan, met een glimlach op hun gezicht, terwijl ze van binnen stervende zijn. Medicatie wordt voorgesteld wanneer anderen zich ongemakkelijk voelen bij je wanhoop.

Maar ieder van ons is verantwoordelijk voor het verwerken van zijn eigen verdriet. Gelukkig is een sprankje hoop alles wat je nodig hebt om te beginnen.

Verdriet maakt de menselijke geest verontwaardigd in opstand, en terecht. Veel van wat we in het leven meemaken is onrechtvaardig. Job ging tekeer tegen God toen zijn kwelling ondraaglijk werd – en God begreep dat, net zoals een ouder de tirade van een kind begrijpt en vergeeft.

De eerste stap naar herstel is dus om de pijn te laten gaan – in golven, in snikken, in huilen. Vertel God dat je boos bent. Laat hem zien dat je hart bloedt.

Als je dan te moe bent om door te gaan, laat je ziel en geest dan rusten. Slaap geneest lichaam en geest, en is belangrijker dan er goed uit te zien.

Maar wees gewaarschuwd: de pijn zal terugkomen, de cyclus zal zich herhalen. Eén keer goed huilen is niet genoeg om het hartzeer weg te wassen.

Het kan een week duren, het kan een maand duren, maar kijk uit naar de dag dat iets, wat dan ook, je interesse wekt. Het kan vluchtig zijn, dus schrijf het op. Zie het als een teken van genezing, een klein zaadje van hoop. Besteed er aandacht aan wanneer dit gebeurt en koester het gevoel. Geef je hoop water als een levende bloesem.